Οι αλήτες των Αθηνών

Είμαι στο λεωφορείο, είναι απογευματάκι και πηγαίνω από Αμπελόκηπους προς Λεωφ. Αλεξάνδρας. Το λεωφορείο είναι τίγκα, κι εγώ κάθομαι πίσω, στη "γαλαρία". Στην πρώτη στάση κατβαίνουν αρκετοί. Τότε βλέπω, απέναντί μου, στην τελευταία ανάποδη θέση δίπλα στην πίσω πόρτα, κάτι που μου τραβάει το βλέμμα. Στη θέση κάθεται ένας νέος άντρας, με βρώμικα και άθλια ρούχα απροσδιορίστου σχήματος και χωρίς παπούτσια. Τελείως ξυπόλητος, χωρίς ύτε κάλτσες. Τα πόδια του είναι θεοβρώμικα και ταλαιπωρημένα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το βλέμμα του. Κοιτάζει προς το πουθενά, είναι σβησμένο σαν ετοιμόρροπο κεράκι. Το ίδιο και το σώμα του. Μου θυμίζει ζόμπι. Στην επόμενη στάση, σηκώνεται με κόπο, την τελευταία στιγμή, για να κατέβει. Ο κόσμος τον σκουντάει, γιατί προφανώς δεν πάει αρκετά γρήγορα προς την πόρτα. Εκείνος υποχωρεί χωρίς αντίσταση, με αποτέλεσμα να μην προλάβει. Το λεωφορείο ξεκινάει, κι εκείνος πηγαίνει ξανά και κάθεται, ή μάλλον καλύτερα σωριάζεται στην ίδια θέση που, περιέργως, εξακολουθεί να είναι άδεια. Στην επόμενη στάση, το ίδιο σκηνικό, καθώς και στη μεθεπόμενη. Λες κι εκτελεί ένα σισσύφειο έργο. Το στομάχι μου έχει αρχίσει να πονάει, είναι Νοέμβρης, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, και σκέφτομαι. Λες να γίνουμε όλοι έτσι; Τι τον οδήγησε αυτό τον άνθρωπο σ΄αυτή την αθλιότητα; Προφανώς είχε καταναλώσει τόνους από ναρκωτικά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Συνήθως, αυτούς τους "αλήτες" των πόλεων, δεν τους βλέπεις συχνά, γιατί δεν κυκλοφορούν συχνά. Μένουν σε παγκάκια, γιαπιά, εγκαταλελειμένα κτήρια στο κέντρο της πόλης. Ίσως αυτόν να τον έδιωξαν από το στέκι του και ψάχνει για μια νέα φωλιά. Ίσως πάλι τα ζόμπι των πόλεων έχουν αρχίσει να πληθαίνουν τόσο πολύ που αναγκαστικά κυκλοφορούν, νομάδες, μετανάστες, οι αλήτες μιας κοινωνίας που εκτρέφει ανθρώπινα σκουπίδια. Αλλοίμονό μας...