H ιστορία επαναλαμβάνεται

Πολιτισμικό κράχ

Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

Στο σταθμό του μετρό Αμπελοκήπων, σήμερα 10 Δεκεμβρίου, τέταρτη μέρα της εξέγερσης των νέων στη χώρα μας, είδα μια παρέα νεαρών να γελάει και να μιλάει ζωηρά μεταξύ της, όπως συνήθως κάνουν οι νέοι.
Μέσα στην παρέα, μια κοπέλα φορούσε μια μάσκα φαρμακείου. Επιδεικτικά. «Ήμουν κι εγώ εκεί, στην πορεία, στα επεισόδια, στα δακρυγόνα», έλεγε η μάσκα.
Το μετρό έρχεται και η παρέα μπαίνει μέσα. Οι ταραγμένοι εμποράκοι που «είδαν τις περιουσίες τους να καίγονται» την κοιτάζουν με απαξίωση, ανάμεικτη με τρόμο. Το κορίτσι γελάει υποδηλώνοντας την περιφρόνηση που νιώθει για όλους αυτούς, που τόσα χρόνια ταΐζουν αυτήν και τους συνομηλίκους της, τους συμμαθητές της, με αυτοκίνητα, κομπιούτερ, ρολόγια Ρόλεξ, σινιέ ρούχα, reality show, κινητά, χαζοτηλεόραση, χαζούς ανθρώπους, πολιτικούς και άλλους, διάφορους, να λένε ανοησίες μέσα από τα παράθυρα χωρίς πατζούρια, με χλιδάτες βιτρίνες στην Ερμού. Να την ταΐζουν με μια καλοπέραση που ήταν φενάκη, και η μαμά κι ο μπαμπάς να είναι συνεχώς αλλού-στη δουλειά, στην τηλεόραση, στους καυγάδες τους.

Γνωρίζει το κορίτσι ότι δεν έχει και μάλλον δεν θα έχει ποτέ λεφτά για να πάρει τα κάμπριο ή 4χ4 που έχει πάρει ο μπαμπάς με δάνειο-με αποτέλεσμα να κάνει τώρα δυο δουλειές για να το ξεχρεώσει, το ίδιο και η μαμά.
Ζουν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα των βορείων προαστίων, που κι αυτό με δάνειο το αγόρασαν. Κι είναι μέσα στο νέφος τα τελευταία χρόνια, ούτε ένα δέντρο δεν έχει μείνει.
Όλοι τρέχουν όλη μέρα στο κέντρο, η μαμά κι ο μπαμπάς στη δουλειά, το κορίτσι στη σχολή ή με φίλους όταν το σχολείο είναι υπό κατάληψη, ή μπορεί να βρίσκεται κι αυτή μέσα σ΄ αυτό το σχολείο. Ο αδερφός της έβγαλε τη σχολή εδώ και δύο χρόνια αλλά είναι άνεργος. Αυτός είναι συνέχεια πάνω από το κομπιούτερ και σερφάρει. Ιδιαίτερα στα μπλόγκς των οικολογικών οργανώσεων. Τι άλλο να κάνει; Βγαίνουν με φίλους, αλλά τώρα τελευταία κι αυτό τόκοψαν γιατί δε φτάνει το χαρτζηλίκι των γονιών.
Και ξαφνικά, μέσα από ένα μοιραίο γεγονός, της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, το κορίτσι και ο αδελφός της καταλαβαίνουν ότι τα ακριβά κοσμήματα, τα 4χ4, τα δάνεια για το σπίτι που μοίρασαν αφειδώς με το αζημίωτο οι τράπεζες στο μπαμπά-νυν νεόπτωχο- δεν είναι τίποτε άλλο από σκουπίδια. Κι έπειτα, δεν τρώγονται. Ούτε τα ευρώ που βγάζει ο μπαμπάς τρέχοντας σε δυο δουλειές, τρώγονται.
Και τότε βγαίνουν από το σπίτι τους το κορίτσι και το αγόρι και καίνε τα αυτοκίνητα, τα κάνουν παλιοσίδερα, τα τζάμια και τις βιτρίνες τις κάνουν σκόνη, και παραδίδουν στο πυρ όλον αυτό τον κόσμο. Το σύγχρονο πολιτισμό μας. Το δυτικό, εκφυλισμένο και ευρισκόμενο στη δύση του πολιτισμό.

Και βλέποντας αυτά, αναρωτιέμαι. Καλά, αυτή η κυβέρνηση δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει; Ή μήπως βρίσκεται ταμπουρωμένη μέσα στα δικά της χλιδάτα Εξάρχεια, λειτουργώντας στο δικό της σύμπαν, σχεδόν αυτιστική;
Χαϊδεύει ο Καραμανλής τα αυτιά των εμποράκηδων. Προσπαθεί να τους εξαγοράσει με λεφτά, όπως το προπερασμένο πύρινο καλοκαίρι εξαγόρασε την επανεκλογή του με 1000 ευρώ το κεφάλι.

Ο Γιωργάκης, από την πλευρά του, ανάβει κεριά στο Περιστέρι προσευχόμενος να πατήσει πάνω στο πτώμα της αυτιστικής κυβέρνησης για να γίνει πρωθυπουργός.
Η Παπαρήγα με τη γνωστή της κασέτα, περί κουκουλοφόρων και προβοκατόρων.
Καθένας κάνει ότι μπορεί για να επιβεβαιώσει, με το δικό του τρόπο, ότι αυτός ο πολιτισμός, το πολιτικό μας σύστημα, έχει τελειώσει.
Γιατί αν ο πολιτικός μας κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που βιώνουμε αυτές τις μέρες είναι μια εξέγερση, τότε σημαίνει ότι δεν έχει διδαχτεί τίποτα από την ιστορία που επαναλαμβάνεται. Κι έχει όνομα. Πέτρουλας, Λαμπράκης, Πολυτεχνείο, Καλτεζάς , Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Το κακό είναι πως οι ήρωες είναι συνήθως αθώοι και αφελείς. Το καλό είναι πως οι ήρωες δεν είναι παρά σύμβολα της συλλογικής μας καρδιάς. Αυτής που θέλει έναν καλύτερο κόσμο, έστω και λίγο πιο αθώο από τον σημερινό.